ตรงไปตรงมา "ตรง" ต่ออะไรหนอ ?

คำตอบ ก็คือ "ตรง" ต่อ "สภาพธรรม"
ที่ "ปรากฏ" เท่านั้น นั่นเอง.

"สติ" ทำหน้าที่ระลึก "ตรง"

ความเป็น "ผู้ตรง" ต่อ "สภาพธรรม"
ที่ "ปรากฏ" เท่านั้น
ที่จะทำให้ "ปัญญา" (ญาณ) เจริญขึ้น
จนสามารถที่จะรู้ "สภาพธรรม"
ตามความเป็นจริงได้
และ ความเป็นจริง ก็คือ "กุศลจิต"
และ "อกุศลจิต" ก็ "เกิด ดับ
เกิด ดับ เกิด ดับ เกิด ดับ..."
สลับกันรวดเร็วมากทีเดียว
ถ้าในขณะที่คิดว่า.. เพื่อประโยชน์
ขณะนั้น เป็น "กุศล"  
แต่.. ขณะที่มี "ความขุ่นเคืองใจ"
ขณะที่กำลังขุ่นเคืองใจนั้น เป็น "อกุศล"

เพราะฉะนั้น ก็แสดงให้เห็นถึงความเกิดดับ
อย่างรวดเร็วของ "จิต" ซึ่งทุกท่านควรเป็น "ผู้ตรง"  
ด้วยเหตุนี้

"บางคน" ก็จะสงสัยว่า..
ทำไมเป็นพระโสดาบันแล้วยังมี "ปิสุณาวาจา"  
หรือว่า... สัมผัปปลาปวาจา  ใช่ไหม ?

ก็ "พระโสดาบัน" ยังมี "โลภะ"
ที่จะสนุกสนานรื่นเริง
พูดเรื่องอื่นซึ่งไม่ใช่เรื่องของธรรม
เรื่องใดซึ่งไม่เป็นประโยชน์
เรื่องนั้นเป็น "สัมผัปปลาปวาจา"
เมื่อพระโสดาบันบุคคลก็ยังมี "โลภะ"
เพราะฉะนั้น "สัมผัปปลาปวาจา" ก็ยังต้องมี
ซึ่งในชีวิตที่จะต้องเกี่ยวข้องกับคนทั้งหลาย
ทุกคนมีการสะสมมาต่างๆกัน ไม่เหมือนกันเลย
พระโสดาบันท่านก็อยู่ท่ามกลางบุคคล
ที่มีอัธยาศัยต่างๆกัน ซึ่งต้องเกี่ยวข้องกัน
ท่านจะไม่พูดกับคนนั้น
ท่านจะไม่คบหาสมาคมกับบุคคลนี้
ย่อมเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
(ถ้ามีการรู้จักเกี่ยวข้องกัน)

ถ้ามีเรื่องอะไรที่จะเกิดขึ้น
ที่จะทำให้ "โลภมูลจิต" เกิด
แม้ "พระโสดาบัน" โลภมูลจิตของท่านก็เกิด
มีเรื่องอะไรที่ "โทสมูลจิต" จะเกิด
แม้ "พระโสดาบัน" โทสมูลจิตของท่านก็เกิด

สติสัมปชัญญะต้องระลึก "รู้" ตามความเป็นจริง
ว่า... "กุศล" เป็น "กุศล"
"อกุศล" ก็เป็น "อกุศล"
เพราะฉะนั้น "สติสัมปชัญญะ" ก็ไวพอ
ที่จะระลึก "รู้" ลักษณะของ "จิต"
ซึ่งเกิดดับสลับอย่างเร็วมาก
และ เป็น "ผู้ตรง" ที่จะรู้ว่า...
ขณะใด เป็น "กุศล"
ขณะใด เป็น "อกุศล"

การกระทำทุกอย่างมองดูแล้ว
ชาวโลกคิดอย่างหนึ่ง
แต่... "สภาพธรรม" จริงๆ
ก็ต้องอาศัย "สติสัมปชัญญะ"
ของบุคคลนั้นเอง จึงจะรู้ได้

อย่างทาน (การให้) ทุกคนก็รู้ว่า...
ให้สิ่งซึ่งบุคคลอื่นพอใจที่จะรับ
ที่จะเป็นประโยชน์แก่ผู้รับ
เป็น "กุศล" ใช่ไหม ?
โดยทั่วไป เป็นทุกกรณีหรือเปล่า ?

แต่ชาวโลกถือเป็นทาน ใช่ไหม
เพราะฉะนั้น ก็จะต้องเป็นผู้ตรง

ท่านพระอานนท์ ท่านพระสารีบุตร
หรือแม้แต่ 'พระผู้มีพระภาคเจ้า'
ก็ยังตรัสปราศรัยกับผู้ที่ไปเฝ้า
ถึงทุกข์ สุข ฯลฯ
เป็น "สัมผัปปลาปวาจา" ไหม ?

ก็ไม่เป็น เพราะฉะนั้น ก็ขึ้นอยู่กับ "จิต"
ในขณะนั้น ไม่ใช่การที่จะไต่ถามถึงทุกข์สุข
ก็จะต้องเป็นสัมผัปปลาปวาจา
     
สิ่งใดที่เป็นประโยชน์
คำพูดที่เป็นประโยชน์
ย่อมไม่ใช่สัมผัปปลาปวาจา.

................................................

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

................................................

บุคคล "บางคน" ในโลกนี้

เป็นคนไม่ดี, ชั่ว (เป็นคนเลว)

ทำลายพุทธศาสนาแต่งตำราออกขาย 

ได้เงินมากมาย แบบสบายๆ

(ตัวของตัวเองคือไม่ต้องเปลี่ยน)

เรา "คนชั่ว" ไม่กลัวความผิดพลาดใดๆ

เรา "ยอมผิด" บ่อยๆ 

(ตัวของตัวเองคือไม่ต้องเปลี่ยน)

(แต่.. สวดอิติปิโส
ตลอดวัน ตลอดคืน 

แม้จะสวดจน "ตลอดชีวิต")

เมื่อแตกกายตายไป เข้าสู่ทุคติ

อบายภูมิ มี "นรก" เป็นต้น

เวียนว่ายตายเกิดไม่จบไม่สิ้น
********************************
'พระพุทธเจ้า' ตรัสว่า...
ดูกรกัจจานะ "ธาตุ" คือ "อวิชชา" นี้
เป็นธาตุใหญ่แล
ดูกรกัจจานะ
สัญญาที่เลว ทิฏฐิที่เลว
วิตกที่เลว เจตนาที่เลว ความปรารถนาที่เลว
ความตั้งใจที่เลว บุคคลที่เลว วาจาที่เลว
บังเกิดขึ้น เพราะอาศัยธาตุที่เลว

บุคคลที่เลวนั้น ย่อมบอก ย่อมแสดง
ย่อมบัญญัติ ย่อมแต่งตั้ง ย่อมเปิดเผย
ย่อมจำแนก ย่อมทำให้ตื้น ซึ่งธรรมที่เลว

เรา 'ตถาคต' กล่าวว่า...
อุปบัติของบุคคลที่เลวนั้น ย่อมเลว.
**********************************************
ไม่มีการฟัง (อ่าน, ศึกษา) พระธรรม
คำสอนของ 'พระพุทธเจ้า'
จะสามารถรู้แจ้ง "สภาพธรรม"
ตามความเป็นจริง ได้ไหม ?

คำตอบ ก็คือ "ไม่ได้"

ถ้ายัง "ทะลึ่ง" คิดนึกเอาเอง

คาดคะเนเอาเอง แต่งตำราเอาเอง
จะไม่สามารถรู้แจ้ง "สภาพธรรม"

ตามความเป็นจริง.

ขอบพระคุณข้อมูลจาก.. 

"นิตยสารธรรมะใกล้ตัวฉบับที่ ๒๒๖
ประจำวันที่ ๑๘ มิถุนายน ๒๕๕๘"

ที่ได้เผยแพร่สู่ "สาธารณะ" 

ให้ทุกคนในโลกนี้ ได้ทราบว่า...

"อะไรผิด, อะไรถูก"

♔ 12 ข้อ ที่คนจิตใจเข้มแข็งเขาคิดกัน ♔

① ไม่มัวเสียใจกับโชคชะตา แต่รับผิดชอบกับชีวิตตัวเองและเข้าใจว่าชีวิตไม่ได้ง่ายและยุติธรรมเสมอไป

② ไม่ยอมให้คนอื่นทำตัวเองจิตตก เพราะรู้ว่าเราควบคุมจิตใจและความคิดของเราเอง ./T

③ เผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลง เพราะรู้การเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องเลี่ยงไม่ได้ และหลายครั้งก็นำมาซึ่งโอกาส ถ้ารู้จักปรับตัว

④ ไม่เสียเวลาบ่นในสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ เช่น รถติดอยู่กลางถนน หรือ สายการบินทำกระเป๋าเดินทางหาย แต่จะยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นไปแล้วและทางแก้ปัญหาต่อไป ./I

⑤ ไม่เอาใจทุกคนทุกเรื่องทุกเวลา รู้จักปฏิเสธเมื่อจำเป็น

⑥ ไม่กลัวความเสี่ยงถ้าศึกษามาดีแล้ว เพราะเข้าใจว่า ความรู้จริงจะช่วยเพิ่มโอกาสสำเร็จและลดความเสี่ยงที่จะล้มเหลวลงไปได้ (แม้บางครั้งอาจจะต้องล้มเลิกความคิดก็ตาม เมื่อศึกษาแล้วพบว่าได้ไม่คุ้มเสีย) ./F

⑦ ไม่จมปลักอยู่กับอดีตทั้งที่ดีและแย่ แต่เอามาเป็นบทเรียน เพื่อให้มีชีวิตปัจจุบันและอนาคตที่ดีขึ้น

⑧ ไม่ทำผิดเรื่องเดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เรียนรู้และปรับปรุงตัว ./T

⑨ ไม่มัวแต่นั่งอิจฉา แต่ยินดีกับความสำเร็จของคนอื่น และเรียนรู้วิธีของเขาเพื่อเอามาใช้กับตัวเอง

⑩ เข้าใจว่าความสำเร็จต้องใช้เวลา ไม่ล้มเลิกเมื่อล้มเหลวในครั้งแรก แต่จะพยายามแก้ไขจนสำเร็จ (รวมถึงยอมรับได้ ถ้าต้องเปลี่ยนความคิด หากรู้ตัวว่าที่ทำมามันผิดจริง ๆ ฝืนทำไปก็ล้มเหลวอีก) ./I

⑪ มีความสุขในการใช้เวลากับตัวเอง เพื่อให้ความคิดตกผลึก และให้มีสมาธิในการทำงาน ไม่หวังพึ่งพาใครหรือต้องเข้าสังคมที่ไม่ใช่เรื่องงานอยู่ตลอดเวลา

⑫ ไม่คาดหวังจากคนอื่น ไม่คิดว่าสุดท้ายโลกจะต้องเมตตา แต่จะลงมือทำด้วยตัวเอง ./F

• แปลและรวบหัวข้อจาก “13 Things Mentally Strong People Don’t Do” ของ Amy Morin

ขอบคุณข้อมูลจาก http://bit.ly/botkham

วิธีที่จะเอาเงินที่ถูกยืมไป คืนมา โดยสมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช

---

ท่านพระอาจารย์ฝั้น อาจาโร แห่งวัดถ้ำขาม สกลนคร เคยเล่าให้ศิษยานุศษย์ฟังว่า ศิษย์ผู้หนึ่งของท่านมีความทุกข์ใจมาก เพราะถูกขอยืมเงินไปสองแสนบาท ซึ่งในเวลากว่า ๒๐ ปี มาแล้วนับว่าจำนวนมาก สัญญาว่าจะใช้คืนเมื่อนั้นเมื่อนี้


แต่ถึงเวลาแล้วก็ไม่ได้คืน จำเป็นต้องใช้ ไปขอคืนก็ปฏิเสธบิดพริ้วต่างๆ นานา เจ้าของเงินจำเป็นต้องใช้จริงๆ แต่ก็ไม่สามารถขอคืนได้ ได้อ้อนวอนขอให้ท่านอาจารย์ท่านช่วยภาวนาให้ได้เงินคืน เพราะจำเป็นต้องใช้จริงๆ ไม่ได้คืนต้องแย่แน่


ท่านอาจารย์ท่านได้เล่าว่า ท่านช่วยอะไรไม่ได้หรอก นอกจากจะบอกให้วิธีให้ช่วยตัวเอง ทำเองตามท่านบอกแล้วจะได้เงินจำนวนนั้นคืนแน่ และท่านก็บอกวิธีให้เขา เขาก็ทำตามและเขาก็ได้รับเงินคืนตามจำนวนที่ให้ยืมไป


วิธี ท่านอาจารย์ฝั้นท่านบอกศิษย์ของท่านเพื่อให้ได้เงินคืนก็คือ ทุกครั้งที่สวดมนต์ไหว้พระแล้ว ให้อธิษฐานจิตขอให้ผู้เป็นลูกหนี้นำเงินจำนวนนั้นมาคืนเถิด อธิษฐานจิตให้แน่วแน่ แล้วก็หยุดความคิดถึงเงินนั้นให้เด็ดขาดไป เพ่งจิตไปที่คำภาวนา พุทโธ พุทโธ พุทโธ นั้นเอง 


ภาวนาไปเรื่อยๆ จะกี่วันกี่เดือนกี่ปี แล้วแต่จิตของเขาจะรวมได้เมื่อไร ก็เมื่อนั้นจะได้เงินคืนตามจำนวนที่เขาขอยืมไป ท่านอาจารย์เล่าว่าวันสองวันเท่านั้นศิษย์ของท่านก็ทำสำเร็จ เขามาหาท่านอย่างยิ้มแย้มแช่มชื่นมีความสุขและเล่าให้ท่านฟังว่า เขาได้เงินสองแสนที่ให้ยืมไปกลับคืนครบถ้วนแล้ว หลังจากทำตามที่ท่านอาจารย์สอน


ท่านบอกว่าเขาเล่าว่า เมื่อเขาอธิษฐานแล้วก็หยุดคิดถึงเงิน หยุดคิดถึงคำอธิษฐาน ตั้งใจภาวนา พุทโธ พุทโธ พุทโธ เท่านั้น จนกระทั่งวันที่ ๒ หรือวันที่ ๓ ต่อมา จิตก็สงบ เกิดความสว่างไสวและลูกหนี้ก็นำเงินมาใช้คืนให้ครบถ้วน ไม่บิดพริ้วอีกต่อไป


เขาก็ได้ใช้เงินนั้นสบายใจ ไม่เดือดร้อนอีกต่อไป ท่านอาจารย์ท่านเบิกบานแจ่มใสเมื่อสอนศิษย์ต่อไปว่า ให้พากันช่วยตัวเองตามวิธีง่ายๆ ที่ท่านแนะนำเถิด จะได้ไม่เดือดร้อนเรื่องเงินขาดอีกต่อไป



: แสงส่องใจ ๓ ตุลาคม ๒๕๔๓
: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

โรคล้มเหลวทางการออม

โรคล้มเหลวทางการออม

ข้ออ้างของคนที่ไม่ประสบความสำเร็จในการออมเงินหรือเป็นโรคล้มเหลวทางการออม ทั้งที่รู้ว่าเงินออมมีความสำคัญสำหรับอนาคตที่มั่นคง แต่อัจฉราบอกว่าส่วนมากมักจะอ้างว่า ยังหาเงินได้น้อย มีรายจ่ายเยอะแยะไปหมด ปีหน้าค่อยเริ่มออมก็ทัน ดอกเบี้ยต่ำออมไปก็ไม่คุ้ม ฯลฯ

คนเป็นโรคนี้มักคิดว่าตนเองมี “เหตุผลที่ดี” ที่จะผัดผ่อนการออมไปก่อน ซึ่งจริงๆ แล้วทั้งหมดเป็นเพียง “ข้ออ้าง” ที่เกิดจากทัศนคติที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวการออม เพราะไม่เห็นความสำคัญของการออม ทั้งที่จริงๆ แล้ว เราควร “ออมทันที” โดยไม่จำเป็นต้องรอมีเงินเยอะๆ โดย “เริ่มออมทีละเล็กทีละน้อย” “ออมเงินทุกครั้งที่มีรายได้” และท่องไว้เสมอว่า “การออม ไม่ใช่ทางเลือก แต่เป็นทางรอด” ใครที่ได้เริ่มลงมือออมเงินและทำได้อย่างสม่ำเสมอ รับรองจะมีความสุข ความสบายใจเพราะได้เห็นตัวเลขในบัญชีที่เพิ่มขึ้นทุกๆ วัน พอสถานะทางการเงินเริ่มมั่นคง สภาพจิตใจก็จะเข้มแข็งขึ้น ความอ่อนแอเพราะโรคล้มเหลวทางการออมก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง

ขอบคุณบทความจาก กาญจนา หงษ์ทอง